Nog één wandeling

Onze abonnementen zijn "op". Pa en ma besluiten om lekker in Meiringen te blijven en rustig aan te doen. In de ochtend brengen ze nog een bezoekje aan de mooie Reichenbachfall. Daarna doen ze een paar boodschapjes. In de middag zitten ze lekker op het balkon en genieten nog eens na van alles wat we de afgelopen dagen beleefd hebben.

Lekker op een bankje in Meiringen.

De Reichenbachfall.

Ook hier weer genieten.

Mijn zus en ik hebben nog wel zin in een wandeling, en hopen nog wat vlinders en bloemen op de foto te kunnen zetten. Wij nemen de postbus naar Guttannen (aan de Grimselpas). Het is een prachtige dag met strak blauwe lucht. Vanuit het dorpje gaan we via de oude pelgrimsweg terug wandelen naar Innertkirchen, een niet al te moeilijke wandeling van zo'n 10 km.

Guttannen.

Kerkje van Guttannen.

Al kort nadat we Guttannen achter ons hebben gelaten zien we de eerste vlinders fladderen. We wanen ons in een echt vlinderparadijs, en zien ze in diverse kleuren en grootte's. De wandeling schiet zo niet erg op want we besteden veel tijd aan fotograferen. Het zou teveel zijn om alle foto's in dit blog te zetten, die zijn terug te zien op de diverse sociale media van mijn zus en mij. Maar hieronder toch even een een paar vlinders:

Bosparelmoervlinder.

Kleine IJsvogelvlinder.

Apollovlinder.

Tussen het fotograferen door genieten we ook van de prachtige wandeling. Soms lopen we op een soort van karrenspoor, dan weer op een smal paadje door een koel stukje bos. We hebben uitzicht op de Grimselpas. Het is echt overal mooi.

Wie goed kijkt ziet het wandelpad over de rotsen gaan.

Uitzicht op een oud stukje Grimselpas.

Leuk bruggetje onderweg.

Lunchen in Luzern

Ons abonnement op trein, bus en baantjes is nog één dag geldig. Vandaag is het ietsje minder mooi weer, dus ergens naar een uitzichtpunt gaan heeft niet zoveel zin. Pa komt met het idee om even naar het stadje Luzern te gaan. Dat lijkt iedereen wel leuk. We kunnen in Meiringen in de trein stappen en lekker blijven zitten tot Luzern, waar we een uurtje later aankomen.

Stukje van het oude station van Luzern, het enige overblijfsel na een grote brand.

De bekende Kapellbrücke.

Kapellbrücke.

Kapellbrücke.

We drinken koffie op een terras bij één van de mooie oude hotels langs de kade van de rivier de Reuss. Daarna wandelen we op ons gemak over de Kapellbrücke.

Deze brug werd door brand verwoest, maar is geheel in oude stijl herbouwd.

Een deel van de mooie oude schilderingen heeft de brand overleefd.

Doorkijkje naar de Jesuïtenkerk.

Via een andere brug steken we opnieuw de rivier de Reuss over. We verbazen ons over de mooie oude panden langs de kade. We lopen de winkelstraat in maar daar is weinig te beleven. En inmiddels is het lunchtijd, dus we lopen terug naar de kade, waar een heleboel terrasjes en restaurantjes zijn. Bij restaurant "Zunfthaus zu Pfistern" besluiten we onszelf maar eens flink te trakteren op een heerlijk plankje met ham, rundvlees, salami, kaas en zoet brood. Kost een paar Frankjes maar dan heb je ook wel wat!

Doorkijkje.

Wat een prachtige gevel heeft dit restaurant.

Zeg nou zelf, dit ziet er toch overheerlijk uit? (en dat was het ook).

Nog een blik op de mooie panden langs de kade van de Reuss.

Na de lunch wandelen we op ons gemak terug naar het station en nemen de trein terug naar Meiringen. Dit was een leuke dag. Inmiddels is het weer opgeklaard, hopelijk morgen nog een keer aan de wandel, onze laatste wandeling alweer, want deze bijzondere vakantie is bijna voorbij.

Nog zo'n top, de Niesen

Het leuke van ons abonnement op openbaar vervoer is, dat we eigenlijk onbeperkt binnen de regio kunnen reizen. Slechts in een enkel geval moet je bijbetalen. Vandaag gaan we naar de Niesen, een mooie uitzichtberg achter Spiez. We reizen per trein via Interlaken en Spiez naar Mülenen. Daar stappen we over in een kabeltreintje. Zo'n treintje wordt aan een kabel de berg opgehesen en weer naar beneden gelaten. Het is een bijzondere ervaring, je gaat steil over de flanken van de berg omhoog. Ook hier wordt het uitzicht steeds mooier naarmate we hoger op de berg komen. Het is wel jammer dat het net een beetje minder mooi weer is, de bergtoppen zitten deels verstopt achter grijze wolken. 

Wolken of niet, het blijft genieten.

Uitzicht richting Thuner- en Brienzersee en Interlaken.

#GrandtourofSwitzerland.

Als het opklaart, kunnen we toch nog even genieten van het uitzicht.

Op de terugweg kunnen we mooi meekijken.

Omdat het inmiddels weer heerlijk weer is, besluiten we in Interlaken om met de boot over de Brienzersee te gaan varen. Een echt heerlijke vaartocht die bijna anderhalf uur duurt. In Brienz nemen we de trein naar Meiringen.

Toegangsgebouw tot de Giessbachfall.

Even lekker relaxen en genieten van de zon.

Terug naar Balm

In 1972 (onze allereerste vakantie) verbleven we nog in een vakantiehuis op de pashoogte van de Brünigpas. Vanaf 1973 hadden we onze vaste vakantiestek bij de Familie Gamma in Balm. Het huis staat er nog en natuurlijk zijn we er van de week even langs gereden. Later kwam ik er nog met Paul, en nog een keer met Paul en met pa en ma.

Foto van het huis uit 2002.

Van de week zijn we 's avonds na het eten naar Balm gereden, om even te kijken bij het huis waar we zoveel fijne vakanties hebben gehad. Het staat nu leeg en maakt een wat sombere indruk. Zonde! Met een beetje verbouwen kun je hier een leuke (vakantie)woning van maken.

49 jaar later, even terug bij ons vakantiehuis van toen.

Selfie.

Onderbreking berichtgeving

De trouwe lezers van dit verslag hebben het vast al gemerkt, de laatste twee dagen was er 's avonds geen verslag. Maandagavond, na mijn lange wandeling, ontbrak het mij aan zin om nog een verslag te maken. En sinds gisteravond wordt ons appartementencomplex geplaagd door een WiFi-storing. Inmiddels is daar een noodoplossing voor en kan ik weer verder met de verslagen. 

Hierbij wel even een paar foto's van ons werkelijk prachtige appartement met alles er op en er aan. Heerlijk gelegen in het hartje van Meiringen, 2 minuten van het station, de bushalte, en de bakker en de supermarkt.

Naar de top van de Brienzer Rothorn

Vandaag gaan we naar de top van de Brienzer Rothorn. De makkelijkste manier om daar te komen is om vanaf Brienz de (stoom- of diesel)trein te nemen. Een treinritje wat de moeite meer dan waard is. Maar, er zijn natuurlijk altijd mensen die ook graag een stukje lopen, en aldus scheidden zich vandaag voor de heenreis onze wegen. 

Laat ik eerst even vertellen hoe het de schrijfster van dit blog (ik dus) verging, degene die besloot te gaan lopen. Om 07.30 zat ik al in de trein naar Lungern en vanaf daar nam ik een leuk kabelbaantje naar Turren, op zo'n 1562 meter hoogte. En daar begon ik aan mijn wandeling naar de top van de Brienzer Rothorn. Volgens de wegwijzers zou ik daar 4 uur later kunnen zijn. De wandeling begon met een pittige stijging van zo'n 500 hoogtemeters. Nadat ik die had overwonnen, kon ik bij restaurant Schönbüel even bijkomen, met een lekker kopje koffie. 

Rechts van de wegwijzers de top in zicht (nog 2,5 uur lopen)

Wat een pad, wat een uitzicht, echt genieten.

Zulke paadjes wil ik iedere dag wel.

Na een lang stuk over dit mooie en vrij horizontale pad te hebben gelopen, komt er weer een pittig klimmetje aan naar de top van de Arnihaaggen op zo'n 2.200 meter hoogte. Pffff..... dit was even een inspanning, voor mijn gevoel heb ik nu al geen zweet meer over. Tijd ook voor een boterham en wat te drinken. Ik zie mijn einddoel voor me, maar heb nog een lastig stukje te gaan. Vanaf de Arnihaaggen moet ik eerst een paar honderd meter afdalen. Dit pad vraagt echt even de hoogste concentratie, en aangezien ik vandaag in mijn eentje aan de wandel ben, ontbreken foto's hiervan.

Uiteindelijk sta ik in een soort van pas, en vanaf nu moet ik weer 500 hoogtemeters naar boven. En waar de zon een tijdje achter de wolken was verdwenen, kwam 'ie precies nu weer tevoorschijn. Heet, heet, heet...... maar na krap 5 uur (inclusief 2 pauzes) kwam deze gek toch boven op de Brienzer Rothorn aan. Ik geef mezelf maar een groot applaus. En leuk, m'n zus wachtte me op. En op het terras zaten pa en ma, lekker te genieten van de zon en het prachtige uitzicht.

Trots! Wat een gave wandeltocht.

En dan natuurlijk de avonturen van pa en ma en mijn zus. Zij hebben in Meiringen de trein naar Brienz genomen en zijn daar ingestapt in de Brienzer Rothornbahn. Een knap aangelegde spoorbaan waarbij de locomotief de wagons naar boven duwt. Eerst ligt de spoorbaan nog wat tussen de bomen, maar naarmate je hoger komt, kom je boven de boomgrens uit en wordt het uitzicht steeds fraaier. In een uur tijd brengt de trein je naar de top van de Brienzer Rothorn. Onderstaand een paar foto's van onderweg.

Klaar voor vertrek.

Zoals je ziet, de locomotief staat achter de wagons.

Genieten, en natuurlijk filmen.

Het is een prachtige treinrit.

Uitzicht op de Brienzersee.

En natuurlijk even een foto bij de mooie oude stoomlocomotief.

Op het terras op de top genieten we met elkaar van het uitzicht, koffie en wat lekkers. Hierna gaan we met de trein terug naar Brienz. Dit was echt een (letterlijk) topdag!

Gescheiden op pad

Vandaag scheiden onze wegen even. Pa en ma gaan met dit warme weer lekker varen over het meer van Brienz. Op het water is het heerlijk. Het boottochtje eindigt in Interlaken. Daar is het tijd om even door het stadje te lopen en voor de lunch. Daarna gaan ze met de trein terug naar Meiringen.

Dit moet het "Zwitserleven" gevoel zijn.

Met de voorspelde warmte in ons achterhoofd zoeken mijn zus en ik het vandaag hogerop. We nemen de postbus naar Schwarzwaldalp en daar vandaan de bus naar Grosse Scheidegg. Daar aangekomen drinken we even koffie en genieten van het geweldige uitzicht. Nog even smeren met de zonnebrandcrème, petjes op en dan beginnen we aan de wandeling.

Wandelpaden genoeg, wij lopen vandaag de Romantikweg.

Wat een uitzicht richting Grindelwald.

En we genieten weer met volle teugen.

En wat zie je?

Het is weliswaar warm, maar er staat een klein briesje, en de wandeling kent niet al te veel inspannede stukjes. Onze pauzes houden we wel op een plekje met wat schaduw. Broodje en drinken uit de rugzak smaken prima. Na lange tijd vrij vlak over de flanken van de berghellingen te hebben gelopen, moeten we een stukje gaan afdalen. Dit steile paadje ligt net uit de wind en is even knap lastig. Phoe, nu hebben we het toch nog warm. Maar later wordt het pad weer makkelijker.

Zo maar een mooie oude boom langs ons pad.

Even relaxen.

Rond half 2 hebben we onze wandeling voltooid en zijn we weer op Schwarzwaldalp. We wachten in de schaduw op de bus naar Meiringen. Als we daar uit de bus stappen schrikken we wel even, het is ruim boven de 30 graden en bloedheet. In het winkeltje bij het station kopen we een ijsje en een lekker koud biertje. Dik verdiend, het was weer een mooie dag. 

Ook vandaag hebben we ons best gedaan foto's te maken van de mooie vlinders die we langs onze paden zien. Dat valt nog niet helemaal mee. Maar soms heb je geluk. Hieronder twee foto's van vandaag.

De o zo snelle Kolibrivlinder bij de Alpenrozen.

De prachtige Koninginnepage.